Οι μέρες χαράς που περίμεναν. Οι μέρες χαράς που περίμενε. Απλά δε γίνεται να υπάρξει χαρά μέσα από αυτήν
την ιστορία. Αλλά θα μου επιτρέψετε να εξαιρέσω την ηρωίδα από αυτήν την
ιστορία. Εκείνη θα τη βάλω σε μια άλλη ιστορία με πολλά χρώματα και ήλιο, σε
ένα καλοκαιρινό τοπίο, θάλασσα, μόνη της. Μέσα σε μια χαρούμενη ιστορία που ο
Λάπιν και η Λαπίνοβα έχουν πεθάνει εδώ και εκατοντάδες χρόνια, κάποτε, κάπου,
αλλού. Μόνη και σταθερή, χωρίς αφορμές, χωρίς αιτίες. Να διασχίσει αυτήν την
μεγάλη παραλία, από την αρχή μέχρι το τέλος όλη την αμμουδιά, χωρίς να
σταματήσει στις πέτρες, να φτάσει εκεί τέρμα κάτω στο σκοτεινό σημείο που δεν
πάει σχεδόν κανείς, εκεί με τους αχινούς, προσεκτικά να καθίσει μέχρι να
νυχτώσει και να βλέπει τη θάλασσα και τα παιδιά. Μετά μια ιστορία άλλη θα
ξεκινήσει, όχι σε θάλασσα πια, αλλά κάπου αλλού, και μπορεί να μην είναι
καλοκαίρι ή μπορεί και να ‘ναι, αλλά αυτό δε θα ‘χει και μεγάλη σημασία.
Σημασία θα έχει η δράση, η πλοκή και οι ήρωες. Σημασία έχει η ζωή. Και όχι οι
δύο λέξεις που πια μισώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο ολόκληρο.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
