Κάποιος ή κάτι είναι μέσα στο σπίτι σου. Επιμένει ότι τον κάλεσες, δε θυμάσαι να τον κάλεσες ποτέ, δεν τον κάλεσες ποτέ, δεν ήθελες ποτέ την κατάρα του μες στο σπίτι και το μυαλό σου. Όλα όσα δεν ξέρεις και μόνο με τη βοήθειά του μπορείς να μάθεις. Μα πρέπει να χάσεις τα λογικά σου για να μάθεις την αλήθεια. Μια αλήθεια που ποτέ δε θα ξέρεις τι σημασία έχει μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσα χρόνια ίσως. Μετά από τόσους μήνες; Ο άγνωστος μυστηριώδης τύπος έρχεται κάθε βράδυ και κάθε πρωί, για να σου θυμίσει αυτά που θέλεις να ξεχνάς, για να σε πείσει να τα ξανα-ανακαλύψεις. Δεν έχει τρόπους ασφαλώς. Δε διστάζει να σε εξευτελίσει ή να σε ταπεινώσει, ή να σε σπρώξει να οδηγηθείς στην πλήρη απώλεια. Δε φαίνεται να ανησυχεί καθόλου για την αυτοσυντήρηση ή την επιβίωσή του. Και δεν πάει πουθενά χωρίς να τον έχουν καλέσει. Δεν είναι εχθρός αλλά ούτε και σύμμαχος. Δεν είναι κακός αλλά είναι φίλος του κακού - μέχρι το κακό να εξοντωθεί, από εσένα τον ίδιο. Μέσα από μία εσωτερική σύγκρουση, μια αιματηρή διαμάχη στην οποία όλοι είναι χαμένοι. Μια εσωτερική δολοφονία του κακού. Κι εσύ αφελής και πονηρός ταυτόχρονα. Μα πιο πολύ αφελής. Τόσο αφελής που κλείνεις τα μάτια μπροστά στα βίντεο που σου φέρνει ο μυστηριώδης τύπος και λες ότι δεν υπάρχουν. Επειδή δε θέλεις να υπάρχουν. Η γνώση δεν είναι παραπάνω κατάρα από την άγνοια, και η άγνοια δεν είναι περισσότερο ευλογία. Η μία είναι η άλλη όψη του νομίσματος της άλλης, όταν και οι δύο μπορούν εξίσου να σε βασανίσουν μέχρι να ξεπεράσεις τα όριά σου, στη χαμένη λεωφόρο του νου. Και η κατάληξη ποτέ δεν είναι προβλέψιμη.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
