Όλα όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει. Όλες οι ευκαιρίες που
χάσαμε μαζεμένες σε ένα κουτί. Οι πιθανότητες. Τα χρόνια – αυτά που μας ενώνουν
κι εκείνα που μας χωρίζουν. Η εποχή κι ο κρύος χειμώνας που μας περιμένει. Και
όλα όσα δεν ξέρουμε, όλα όσα είναι αδύνατο να προβλεφθούν, οι μικρές
περιπέτειες που αποζητάμε και οι άλλες που απευχόμαστε. Όλα όσα χαρίσαμε ο ένας
στον άλλον και στον κόσμο και όσα ο κόσμος μας χάρισε. Όλες οι επιθυμίες που θα
μείνουν πάντα επιθυμίες. Τα μυστήρια που όλο νομίζουμε πως λύνουμε αλλά που όλο
και πιο περίπλοκα γίνονται με το χρόνο. Η ανάγκη να αγαπήσουμε και ο πειρασμός να
μισήσουμε. Όλα τόσο απλά όταν δεν υπάρχει ο νους να τα περιπλέκει. Και όλα τόσο
σίγουρα όταν δεν υπάρχουν τα προβλήματα και οι συμφορές να τα ανατρέπουν. Όλες εκείνες
οι φορές που ευχήθηκα να μπορούσα να χαθώ και να σώσω ό,τι μπορεί να σωθεί, να
σώσω την ανάμνηση, άλλωστε αυτό δεν είναι το μυστικό της ευτυχίας; Και όλες οι
φορές που σιχτιρίζω τη μνήμη για τη βαθιά της ανεπάρκεια. Όλα αυτά που δε θα
μπορούσαν να είχαν γίνει ή να γίνουν ποτέ, όλα αυτά που πραγματοποιούνται μόνο
πάνω στη σκηνή του μυαλού, με την υπέροχη σκηνοθεσία της υποκειμενικότητας και
την ποιητική αδεία του αδύνατου. Η μνήμη και η φαντασία, να προκαλούν τη
νοσταλγία και την απώθηση, την επιθυμία και το φόβο. Και τα γεγονότα πότε
αδύναμα και υπό τον απόλυτό έλεγχο αυτών των δύο, και πότε παντοδύναμα και
καθοριστικά.
Και όλα όσα ποτέ δεν καταλάβαμε αλλά και ποτέ δε χρειάστηκε
να τα καταλάβουμε. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
