Και ίσως τελικά η σκέψη και τα έντονα συναισθήματα να
δημιουργούνται κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Αναζητώ πάλι την ένταση που είναι το μόνο πράγμα που με
κρατά ζωντανή. Η ένταση που μπορώ να αντλώ μέσα από την καθημερινότητα και …την
ήρεμη ζωή. Δεν κυνηγώ την αδρεναλίνη, τον κίνδυνο, τη φασαρία ή το απρόβλεπτο.
Αγαπώ τη γαλήνη που προσφέρει η κάθε μέρα που έχω σχεδιάσει με τις ευχάριστες
μικρές εκπλήξεις που διαρκούν μέσα στην καρδιά και το χρόνο. Και αυτή η γαλήνη
και η ισορροπία με ευχαριστεί και με κάνει να νιώθω, να νιώθω. Αυτή είναι η
δική μου προσωπική ιδιότροπη ένταση που δεν δύναμαι να χάσω, αυτή η φωτιά που
αισθάνομαι μέσα μου που σημαίνει ζωή. Αυτή τη φωτιά ψάχνω να βρω αν είναι στη
θέση της. Δε μου λείπει το παρελθόν. Μου λείπει ο ενθουσιασμός για το τώρα.
Μόνο φόβο νιώθω για το αύριο. Φόβο ότι θα χαθούν όλα, ότι θα τα χάσω όλα, ακόμη
και αυτή τη γαλήνη που πάντα επεδίωκα. Η γαλήνη είναι πια το μόνο μου κίνητρο
για να κάνω αυτά που πρέπει να κάνω.
Η ένταση μέσα στη γαλήνη είναι το δικό μου νόημα.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
