Λίγο κόκκινο για εμένα κι εσένα

Όλα εκείνα που ήθελα κάποτε να μου ψιθυρίσεις μες στο σκοτάδι, κάτω από το φως του φεγγαριού. Αυτά που πλέον λέμε μόνο δυνατά κάτω απ’ το ψυχρό φως μιας λάμπας οικονομίας. Αυτά που πλέον είναι αδύνατον να πούμε και να νιώσουμε. Εμείς που είμαστε πλάσματα της νύχτας και του σκοταδιού. Δεν υπάρχει πια μυστήριο για μας. Εσύ κι εγώ χαμένοι σε ξένες κρύες γλώσσες, εμείς που κάποτε μιλούσαμε τη γλώσσα του κορμιού, εγώ κι εσύ στην αμφιθυμία μιας οριακής σχέσης, μεταιχμιακής, αόριστης κι αβάσιμης, εμείς που κάποτε θέλαμε μόνο την βαθύτερη απόλαυση. Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύσω ένα παρελθόν που υπήρξε μόνο μέσα σε στιγμές ησυχίας. Μπορώ όμως να εξιδανικεύσω χωρίς κανένα δισταγμό όλα όσα είμαστε ή ήμασταν πραγματικά, όταν μπορούσαμε να είμαστε με όλο μας το είναι. Κι αν καυχιόμουν ότι είμαστε αγωνιστές, δεν ξέρω τώρα αν θα μπορούμε να αγωνιζόμαστε για πάντα.

Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ