...σε ένα σύμπαν που ακούγεται πάντα η ίδια μελωδία, σε τέλειο συγχρονισμό με την κίνηση των πάντων, ασυνάρτητη και ακατανόητη. Τη θυμάμαι να παίζει αιώνες, χιλιετίες πριν ακόμη έρθω σ' αυτόν τον πλανήτη. Σαν ένα μουρμουρητό που νόμιζες ότι ερχόταν από κάπου κοντά, ότι αν άνοιγες τη νύχτα το παράθυρο και άκουγες προσεκτικά θα μπορούσες να προσδιορίσεις την προέλευσή του, μα η αλήθεια είναι ότι ερχόταν από μακριά, από τα έγκατα του κόσμου. Οι επιστήμονες προσπαθούσαν να υπολογίσουν πόσα έτη φωτός απείχε η πηγή αυτής της μελωδίας, του "συμπαντικού ρυθμού", όπως την αποκαλούσαν επισήμως.
Εκείνες τις ήσυχες μοναχικές νύχτες του χειμώνα που ο πλανήτης άδειαζε, εγώ ξυπνούσα πριν τα ξημερώματα από περίεργα, χαρούμενα και θλιβερά τρομακτικά όνειρα και η μελωδία ακουγόταν παντού πεντακάθαρη και δυνατή και μου προκαλούσε πέντε περίπου λεπτά οργασμικού κλάματος (- ή μπορεί να ήταν πολύ λιγότερο, είναι δύσκολο να υπολογίσω το χρόνο πια). Ήδη μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα αυτής της καταραμένης ευτυχούς μου κατάστασης περνούσαν σαν ψίθυροι φωτός απ' το μυαλό μου όσα είχα αφήσει για πάντα (αλλά δεν το ήξερα τότε ότι ήταν για πάντα) πίσω μου, για να έρθω σε αυτόν τον παγωμένο ετοιμοθάνατο πλανήτη. Αυτά που μου στοίχισαν περισσότερο δεν είναι πολλά. Κι εκείνα που μου έχουν στοιχίσει μέχρι και σήμερα είναι ακόμη λιγότερα Η παιδική ειλικρινής ατόφια αγάπη που είχα την τύχη να εξακολουθώ να αισθάνομαι ακόμη και όταν αυτή είχε πια τελειώσει. Το ηλιοκαμμένο αλατισμένο δέρμα του Δ3116 τα καλοκαίρια. Η μικρή μου Ν1901 να παίζει με τα παιχνίδια της στον κήπο. Μόνο μέσα σε εκείνα τα ευλογημένα λεπτά ασφυκτικών λυγμών ήμουν άνθρωπος πάλι και ικανή να νιώσω μέσα μου τη νευροχημεία των συναισθημάτων. Όπως ήμουν και ένιωθα πριν έρθω σε αυτόν τον πλανήτη και πριν γεμίσω το κορμί μου με όλα αυτά τα ρομποτικά εξαρτήματα.
Πέραν αυτού, η μόνη μου παρηγοριά και η μόνη μου ευκαιρία να νιώσω αληθινά άνθρωπος ήταν η φτηνή μου συσκευή διαμορφωμένης πραγματικότητας (CRD), μονο που οι εικόνες εκεί, όσο αληθινές κι αν έμοιαζαν, δεν είχαν μυρωδιά, δεν είχαν γεύση, κι όσο κι αν άπλωνα τα χέρια μου δεν κατάφερνα ποτέ να αγγίξω τα πολυπόθητα αντικείμενα. Το μόνο που είχε μείνει να θυμίζει ότι κάποτε έζησα ήταν η μελωδία που ακουγόταν πάντα ασταμάτητα, ανεξαρτήτως σε ποιον πλανήτη βρισκόμουν.
Οι επιστήμονες λένε ότι είναι αδύνατο με την τεχνολογία που διαθέτουμε σήμερα να καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί που υπολογίζεται ότι είναι η πηγή του Ρυθμού. Θα χρειάζονταν εκατομμύρια χρόνια για να διανύσει κανείς μια τέτοια απόσταση. Εγώ όμως σκέφτομαι όλες εκείνες τις απείρως μικρότερες αποστάσεις που είναι αδύνατο να διανύσει κανείς.
Ας ελπίσουμε ότι θα έχει νεκρική σιγή απόψε.
Λολίτα Ζωγράφου
