Πόσο διαρκεί στην πραγματικότητα η νεότητα; Πόσο ξόδεμα ζωής είναι να αναπνέεις πάνω σε ένα τζάμι για μια ανάσα που δε θα φτάσει ποτέ στον προορισμό της; Τι εννοώ, τι εννοώ; Φοβάμαι να εννοήσω αυτό που εννοώ. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στην απόλαυση και το φόβο, αυτά να αλλάζουν θέση αναίσχυντα. Πόσο ισχυρές είναι οι αντικειμενικές συνθήκες;
Πόση σημασία έχει ο κίνδυνος ένα αρνί να εξουδετερώσει ένα μοναδικό τριαντάφυλλο την ώρα που ένας πιλότος παλεύει μέσα στην έρημο να επισκευάσει το αεροπλάνο του; Αλήθεια αυτή την απάντηση δεν τη γνωρίζω και αμφιβάλλω αν θα τη μάθω αρκετά σύντομα.
Τώρα μπορώ να ζήσω. Δε θα μπορώ για πάντα - προφανώς. Ας μιλήσουμε κι άλλο για τον πιλότο. Πόσο χρόνο μπορεί να αφιερώσει σε ένα τριαντάφυλλο; Πόση ενέργεια; Πόση υπομονή μέχρι να αφιερωθεί στα πραγματικά σοβαρά θέματα;
Δε με νοιάζει να είμαι κατανοητή, να βάλω τη σκέψη μου σε μια λογική σειρά που θα κορυφώνεται και θα φτάνει στο πουθενά. Με ενδιαφέρει να σχηματίσω τη σκέψη μου, να είναι ένας σωστός κύκλος με αρχή και τέλος το τώρα.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
