Τον Οκτώβρη ο Ιησούς σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. Θα το έκανε. Πληκτρολόγησε τον αριθμό του κινητού της Ανώνυμης. Πώς μπορούσε να ελπίζει ότι δε θα έχει αλλάξει τον αριθμό της; Ή ότι θα συνέχιζε να έχει κινητό; Το τηλέφωνο καλούσε. Ο χαρακτηριστικός ήχος ακούστηκε. Η καρδιά του Ιησού άρχισε να γρονθοκοπά το στήθος του. Τι θα της έλεγε; Ο ήχος του τηλεφώνου που καλεί συνέχισε να ακούγεται. Τίποτα, δεν το σήκωνε. Και μετά ακούστηκε ο τηλεφωνητής. «Αφήστε το μήνυμά σας μετά τον ήχο.»
«Είμαι ολομόναχος... κλειδωμένος στο σπίτι σου. Μου λείπεις. Τηλεφώνησέ μου, όμως, μόνο αν πρόκειται να επιστρέψεις σπίτι.»
Αυτό ήταν το μήνυμά του για εκείνη. Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του. Θα τα άκουγε άραγε; Είχε καμία σημασία το αν θα τα άκουγε εάν δεν είχε σκοπό να επιστρέψει; . . .
Εγώ όταν (δεν) είμαι Εγώ
