Νυστάζοντας

2/11/10

Κάπου 22:30-23:15

Η καρδιά του Ήλιου είναι μια τρύπα στο κενό. Χαιρετώ κάποιον που δεν υπήρξε ποτέ, απλώς και μόνο για να χαρεί ο καθρέφτης.

Δεν υπάρχει αστέρι απόψε. Μόνο δύο καφέδες.

Η γυναικεία φύση συναντιέται με μια χημική αντίδραση στον εγκέφαλο και αγγίζει τον τρόμο. Αλλά η κα Ηλιαχτίδα και όλοι οι όμοιοί της επιβάλλουν ύπνο. Για να μείνεις ξύπνια πρέπει να έχεις τελειώσει όλον τον καφέ που υπάρχει στο σπίτι και να έχεις φροντίσει την ικανοποίηση κάθε Ηλιαχτίδας, που θα σε στείλει κάπου αλλού το καλοκαίρι και του χρόνου.

Δεν μπορώ να τα βάλω με καμιά γυναίκα χωρίς να χάσω, γιατί προς το παρόν είμαι πολύ πιο αδύναμη. Το ξέρω ότι έχω κάποιες κρυφές δυνάμεις αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι λειτουργούν σε αλεξίσφαιρες καρδιές. Να μια λέξη που έχω καιρό να ακούσω.

Πάλι είμαι μόνη με τον εαυτό μου, με το μυαλό μου, με ό,τι κατασκευάζω επειδή είμαι δειλή.

Όλοι λέμε βλακείες, δεν ξέρουμε τι λέμε, δεν έχουμε ιδέα, αλλά ξέρουμε να διαφωνούμε, να συμβουλεύουμε, να κρίνουμε.

Δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου, αλλά τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι έντονα την οικογένεια του Νίκου. Χωρίς κανενός είδους πρόγραμμα ή σχέδιο, πότε στην Αυστραλία, πότε στην Ελλάδα, πότε με πιθανότητες ταξιδιού στη Φιλανδία, την Κίνα, την Ισπανία, αλλά τελικά σπουδές φωτογραφίας στην Αθήνα (:Διονυσία). Αν ό,τι δημιουργούμε προκύπτει από όσα έχουμε κατασκευάσει στο μυαλό μας, τότε θέλω να αλλάξω όλα όσα μου έχουν πει ότι μπορώ ή δεν μπορώ. Και το να κόψω τα μαλλιά μου ή να τα βάψω μαύρα ή να αγοράσω καινούρια ρούχα ή να αλλάξω το δωμάτιό μου ή να αγοράσω παπούτσια ή να βάψω τα νύχια μου δεν ωφελεί σε τίποτα.

Εγώ δεν είμαι αυτό που μου περιγράφουν οι άλλοι ως ιδανικό, ο καθένας από τη δική του οπτική γωνία. Τίποτα από όλα τα ιδανικά των ανθρώπων δεν είμαι όσο κι αν τα θαυμάζω όταν μου τα περιγράφουν. Όλα αυτά είναι πολύ όμορφα αλλά είναι ρούχα που δε μου ταιριάζουν.

Όλη αυτή η ιστορία που πλάθω στο μυαλό μου είναι ένας αδιέξοδος δρόμος στο τίποτα. Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως κάπου εκεί διακρίνει κανείς πλούσιες εκτάσεις ελπίδας.

Μέχρι που η κα Ηλιαχτίδα και οι όμοιοί της παίρνουν το χέρι μου και γράφουν: "Δεν είναι αργά μα είναι αργά. Το ρολόι ούτε η σκέψη ούτε η μουσική το σταματά. Τα μυρμήγκια θα σε περιμένουν αύριο αλλά ο δείκτης όχι. Κόψε τις ανοησίες και γίνε αυτό που πρέπει να κάνεις. Δώρο ένα όνειρο και πολλά πολλά που δεν μπορείς να προβλέψεις. (Ναι. Νυστάζουμε κι εμείς...)"