Κάπου 7:30 – 7:45
“Γράφω καθισμένη έξω σ' ένα βρεγμένο έδαφος και κάτω από έναν πεντακάθαρο αστραφτερό ουρανό ακριβώς απέναντι από το κοριτσάκι που έχει στοιχειώσει τη σκέψη μου. Πάντα στο ίδιο σημείο. Ο πειρασμός να πάω να της δείξω σε τι έχει γυρισμένη την πλάτη παραμένει τεράστιος αλλά δε θα πάω. Ένιωσα πολύ ευτυχισμένη σήμερα το πρωί όταν είδα ένα άλλο όμορφο πρωινό που αγνοούσα ότι υπάρχει μπροστά από τον ορίζοντα. (Πίσω από αυτόν δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει.) Και τα γενέθλια του Σπύρου ήταν μεγάλη ευτυχία, το ίδιο και τα μπισκότα της μητέρας του. Και η σημερινή έκπληξη του Οκτώβρη.
Ένας “ροζ” αχνός έχει σκεπάσει τον γαλάζιο ουρανό. Δεν έχω φωτογραφική μηχανή, ούτε τη Μαρία μαζί μου, που μάλλον θα κάνει ανάλογες σκέψεις. Η εισροή πλήθους ανθρώπων είναι κάτι ενοχλητικό, αλλά θα μείνω εδώ σήμερα. Πόσο μπορεί να ζήσει μέσα μου αυτό; Αυτή η εικόνα, αυτή η αίσθηση; Μισή ώρα; Μία ώρα; Δύο ώρες; Πόσο πριν την εξοντώσει το “αντιβιοτικό” Σύστημα της καθημερινότητας που έχει ταχεία δράση στα “πρωτόζωα”, τους “μύκητες” και τα “βακτήρια”; Ευτυχώς που δεν επιδρά στους “ιούς”. Ποτέ δε σβήνω τουλάχιστον.
Και να 'σαι. Στο τέλος του πρωινού σου, όχι της ημέρας σου. Εγώ, εσύ και το κοριτσάκι απέναντι. Η καθεμιά μας με τη δική της μοναχικότητα ή μοναξιά.”
_____________________________________________________________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1
(Από τον πρωινό διάλογο)
“Φαντάσου την ίδια ακριβώς εικόνα που έχεις μπροστά σου, όλα αυτά τα παιδιά να βρίσκονται στο προαύλιο ακριβώς όπως τώρα, όμως να μη μιλάει κανένα τους, να υπάρχει απόλυτη σιωπή.”
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2
Κάπου 11:45
Δεν είμαι λυπημένη. Είμαι γαλήνια. Με ανταύγειες εγρήγορσης. Η εσωτερική γαλήνη μου υπάρχει όταν είμαι με τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια όταν είμαι μέσα μου. Όταν βλέπω κάτι πολύ πιο μαγευτικό από μυρμήγκια με περιεχόμενο και ανθρώπους με στόμα.Θέλω να ψάξω μια ουσία μέσα στα πράγματα. Δε θέλω να βρω. Καν δεν υπάρχει τίποτα να βρω.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3
21:27
Ωριμάζω αναγκαστικά και απροειδοποίητα.
“Γράφω καθισμένη έξω σ' ένα βρεγμένο έδαφος και κάτω από έναν πεντακάθαρο αστραφτερό ουρανό ακριβώς απέναντι από το κοριτσάκι που έχει στοιχειώσει τη σκέψη μου. Πάντα στο ίδιο σημείο. Ο πειρασμός να πάω να της δείξω σε τι έχει γυρισμένη την πλάτη παραμένει τεράστιος αλλά δε θα πάω. Ένιωσα πολύ ευτυχισμένη σήμερα το πρωί όταν είδα ένα άλλο όμορφο πρωινό που αγνοούσα ότι υπάρχει μπροστά από τον ορίζοντα. (Πίσω από αυτόν δεν μπορώ να γνωρίζω τι συμβαίνει.) Και τα γενέθλια του Σπύρου ήταν μεγάλη ευτυχία, το ίδιο και τα μπισκότα της μητέρας του. Και η σημερινή έκπληξη του Οκτώβρη.
Ένας “ροζ” αχνός έχει σκεπάσει τον γαλάζιο ουρανό. Δεν έχω φωτογραφική μηχανή, ούτε τη Μαρία μαζί μου, που μάλλον θα κάνει ανάλογες σκέψεις. Η εισροή πλήθους ανθρώπων είναι κάτι ενοχλητικό, αλλά θα μείνω εδώ σήμερα. Πόσο μπορεί να ζήσει μέσα μου αυτό; Αυτή η εικόνα, αυτή η αίσθηση; Μισή ώρα; Μία ώρα; Δύο ώρες; Πόσο πριν την εξοντώσει το “αντιβιοτικό” Σύστημα της καθημερινότητας που έχει ταχεία δράση στα “πρωτόζωα”, τους “μύκητες” και τα “βακτήρια”; Ευτυχώς που δεν επιδρά στους “ιούς”. Ποτέ δε σβήνω τουλάχιστον.
Και να 'σαι. Στο τέλος του πρωινού σου, όχι της ημέρας σου. Εγώ, εσύ και το κοριτσάκι απέναντι. Η καθεμιά μας με τη δική της μοναχικότητα ή μοναξιά.”
_____________________________________________________________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1
(Από τον πρωινό διάλογο)
“Φαντάσου την ίδια ακριβώς εικόνα που έχεις μπροστά σου, όλα αυτά τα παιδιά να βρίσκονται στο προαύλιο ακριβώς όπως τώρα, όμως να μη μιλάει κανένα τους, να υπάρχει απόλυτη σιωπή.”
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2
Κάπου 11:45
Δεν είμαι λυπημένη. Είμαι γαλήνια. Με ανταύγειες εγρήγορσης. Η εσωτερική γαλήνη μου υπάρχει όταν είμαι με τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια όταν είμαι μέσα μου. Όταν βλέπω κάτι πολύ πιο μαγευτικό από μυρμήγκια με περιεχόμενο και ανθρώπους με στόμα.Θέλω να ψάξω μια ουσία μέσα στα πράγματα. Δε θέλω να βρω. Καν δεν υπάρχει τίποτα να βρω.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ 3
21:27
Ωριμάζω αναγκαστικά και απροειδοποίητα.
