Κάθε πρωί είμαι η πρώτη που φτάνω σχολείο. Ανεβαίνω πάνω στην αίθουσα που βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Ανοίγω τα παράθυρα. Κάθε πρωί στο απέναντι κτίριο, το γυμνάσιο, βρίσκεται ένα κοριτσάκι, κάθε πρωί βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο σημείο, με την τσάντα στον ώμο. Και κάθε πρωί με βλέπει από απέναντι να ανοίγω τα παράθυρα και να μένω εκεί να χαζεύω. Νομίζω ότι αυτό το κοριτσάκι έχει κάποιο πρόβλημα, ειδικές ανάγκες, όπως λένε, ή κάτι τέτοιο, αλλά ακούω από άλλα παιδιά ότι δεν του συμπεριφέρονται όλοι με τον καλύτερο τρόπο. Τέλος πάντων. Εγώ κάθε πρωί χαμογελάω σε εκείνο το κοριτσάκι αλλά δε νομίζω να το βλέπει από την απόσταση. Έχω δει κάποιες πολύ όμορφες ανατολές Ηλίου τις τελευταίες μέρες. Τα πρωινά κρεμιέμαι από το παράθυρο όσο είμαι ολομόναχη και έχω μπροστά μου ολοκάθαρο το Μεγάλο Βουνό. Στην αρχή επειδή είναι πολύ νωρίς ακόμη είναι λίγο σκοτεινά, μόνο ο ορίζοντας έχει εκείνο το υπέροχο χρώμα, που αν το χαρακτηρίσω “ροζ” γίνομαι αυτόματα ανόητη. Ξέρεις, εκείνες τις στιγμές, που δε φαίνεται ακόμη ο Ήλιος, με πιάνει ο “ρομαντισμός” μου, η ευαισθησία μου και σκέφτομαι τι υπάρχει πίσω από αυτόν τον όμορφο ορίζοντα, υπάρχουν πράγματα που αγαπώ πίσω από αυτόν τον ορίζοντα. Σε αυτό το σημείο, το παραπάνω έχει μεγάλη σημασία. (Είναι όλα πολύ απλά.) Κάποια στιγμή λοιπόν, αρχίζουν να φαίνονται οι πρώτες ακτίνες φωτός και σιγά σιγά εμφανίζεται πίσω από το βουνό ο Ήλιος. Όλα γίνονται "χρυσά”, “γαλάζια”, “πράσινα”, όλα παίρνουν χρώμα, κυριαρχούν αυτά τα τρία χρώματα. Στην περίπτωση που υπάρχουν λίγα σύννεφα στον ουρανό είναι ακόμη πιο όμορφα. Το κοριτσάκι απέναντι δεν είναι πλέον μόνο του, μέσα σε λίγα λεπτά το προαύλιο έχει γεμίσει παιδιά. Το κοριτσάκι, όμως, παραμένει μόνο, δεν πηγαίνει κανείς να καθίσει κοντά του. Αλλά εγώ δε λυπάμαι γι' αυτό. Λυπάμαι γιατί όλη αυτή την ώρα, όλες αυτές τις μέρες κάθεται σε ένα σημείο με καμία απολύτως οπτική επαφή σε όλο αυτό το θαύμα. Σκέφτηκα κάποια στιγμή να πάω να της πω να αλλάξει θέση, να πάει να καθίσει σε ένα από τα παγκάκια που έχουν θέα ίσως καλύτερη από αυτή που έχω εγώ. Αλλά δεν πάω και ίσως να είναι καλύτερα. Ίσως να είμαι πάντα στον κόσμο μου και να λέω ανοησίες. Και δεν είναι παρά μόνο ένα ή δύο λεπτά που και το κοριτσάκι εντός της αίθουσας δεν είναι πλέον μόνο του. Όμορφες μέρες που κανείς άλλος δεν κάθεται να χαζέψει έναν γέρο-Ήλιο που γεννιέται. Που η μοναξιά είναι αβάσταχτη, το ίδιο και η συντροφιά.(Όλα όσα γράφω παραπάνω είναι ένα τίποτα. Όσα έχω μπροστά μου τα πρωινά μου είναι Όλα. Ο ρόλος της μαθητριούλας δε μου πάει καθόλου, αλλά το παλεύω.)
_____________________________________________________________________________________ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 1
Ο λόγος που καθόμουν τα τελευταία πρωινά να δω αυτό το θέαμα ήταν ένας: ήξερα πως σύντομα δε θα υπήρχε τίποτε να δω, παρά γκρι και νερό. Σήμερα δεν υπήρχε τίποτε για να δει το κοριτσάκι απέναντι, όπου κι αν καθόταν. Κι εγώ γιατί κάθισα για λίγο προσπαθώντας να διακρίνω...κάτι στον ορίζοντα; Τι υπάρχει να δεις όταν δεν υπάρχει τίποτε να δεις;
Πρέπει να πάψω να είμαι υπεροπτική. Ίσως το κοριτσάκι απέναντι να βλέπει κάτι που εγώ να μην μπορώ να δω.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 2
Συνειδητοποίησα ότι μπορώ να διορθώσω ή και να διαγράψω το παρελθόν. Για την ακρίβεια συνειδητοποίησα πως έχω το "δικαίωμα" να το κάνω. Σχεδόν όλο το 2009 και μεγάλο μέρος του 2010 αποφάσισα να τα κρατήσω ως εικόνες, ήχους, μυρωδιές, γεύσεις, και αισθήσεις στο μυαλό μου. Όχι σκέψεις. Δε μου χρειάζεται.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 3
Σήμερα οι νυχτερίδες ήταν πολύ τρομαχτικές και πετούσαν σε πολύ μικρή απόσταση από εμένα. Οι νυχτερίδες εμφανίζονται μόνο όταν είμαι μόνη. Αμέσως μόλις ήρθε ένα δεύτερο και ένα τρίτο άτομο οι νυχτερίδες χάθηκαν, μπορώ να πω με σιγουριά ότι κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν.
