Το ξέρω ότι δεν έχει νόημα αυτό που κάνω τώρα, αλλά το κάνω ούτως ή άλλως, αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω:
Αντίο, κυρ-Λευτέρη. Μακάρι να υπάρχει Παράδεισος. Και να είναι ένα μέρος που να θυμίζει αρχαία Ελλάδα. Εκεί θα ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος. Ειδικά αν γνώριζες το Σωκράτη. Το αν έχουν συγχωρεθέι όλα όσα έχεις κάνει μόνον εσύ το γνωρίζεις. Μακάρι να είσαι ελεύθερος. Μακάρι να ελευθερωθούν όσοι εγκλωβίστηκαν γύρω σου.
Έφυγες όπως έχουν φύγει τόσοι πριν από 'σένα κι όπως πρόκειται να φύγουν τόσοι ακόμα. Κι αυτό ήταν. Αυτό ήταν; Τίποτε άλλο πια παρά η ανάμνηση; Τα ίχνη στα μυαλά των ζωντανών; Οι εικόνες ενός ηλικιωμένου σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου, στο νεκρικό του κρεβάτι; Οι εικόνες ενός ανθρώπου που ήταν εδώ. Και ποτέ πια ο αρκτικός χρόνος στο λόγο.
Γεια σου, κυρ-Λευτέρη.
