Απόψε έχω τη διάθεση να γράψω. Απόψε ερωτεύομαι έναν άγνωστο και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει και τη σπονδυλική μου στήλη να λιώνει. Ο πιο ηδονικός έρωτας είναι αυτός προς το άγνωστο, ο μετά από πολύ καιρό άπνοιας έρωτας. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Υπάρχει μόνο η σιγουριά του πόθου, του ενθουσιασμού, της έλλειψης οποιασδήποτε αμφιβολίας για το μέλλον. Είναι σαν να ενώνονται δύο κομμάτια παζλ.
Απόψε, είναι η αλήθεια, είμαι ολομόναχη. Η διαφορά με όλο τον υπόλοιπο καιρό είναι πως είμαι συνειδητά μόνη. Οι πρώτες βροχές εντείνουν τη μοναξιά της ημέρας που περνά με τρεις ώρες ψευτοδιάβασμα, δύο ώρες μάθημα, μιάμιση ώρα μπέιμπι-σίτινγκ και, παράλληλα με όλα αυτά, σχέδια για το ταξίδι της εβδομάδας, στη συνέχεια με τρεις ώρες περίπου ανάγνωση και τέλος με άγνωστο χρόνο μουσικό ταξίδι που δεν πήγε και τόσο καλά. Και τώρα εδώ να αναρωτιέμαι αν κουβαλάω μέσα μου επιθυμία που πηγάζει από έλλειψη ή απλώς θέληση. Τώρα τουλάχιστον τίποτε από τα δύο. Τώρα αδειάζω από μέσα μου όλο το κόκκινο τσάι με άρωμα τριαντάφυλλο που δεν έχω πιει τόσα χρόνια.
Τώρα αποφασίζω ότι κομμένα τα παραμυθάκια για 'μένα, όταν έλεγα τότε ότι δεν τα θέλω πια στη ζωή μου το εννοούσα. Μόνο παραμύθια έχω πει στον εαυτό μου και ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. Νομίζω ότι φταίει η γιαγιά μου που όταν ήμουν μικρή, ξαπλώναμε μαζί στο κρεβάτι μέσα στην κάμαρά της και μου έλεγε ένα σωρό παραμύθια κι εγώ τρελαινόμουν, μα μετά έπρεπε να πάει για μαγείρεμα κι εγώ έμενα μόνη. Οι μόνες συντροφιές που είχα ήταν η γιαγιά μου και η Μαρία. Μερικές φορές όταν δεν είναι η καθημερινότητα στη μέση η Μαρία ακόμη είναι συντροφιά. Αυτές είναι όμορφες στιγμές. Κατά τα άλλα η αγάπη μου για το άγνωστο που μου προσφέρει αυτή την παράδοξη σιγουριά είναι εξίσου ευχάριστη. Μάλλον κάπου εκεί εμπλέκονται και τα παραμύθια.
Κι αλήθεια, τώρα που το θυμήθηκα, εσύ εκεί γιατί διαβάζεις αυτές τις αράδες; Γιατί έχεις φτάσει μέχρι εδώ; Μπορεί να σκέφτεσαι ότι γράφω αηδίες - χαρακτηριστικό παράδειγμα της μπλογκόσφαιρας - αλλά εσύ είσαι εδώ και διαβάζεις αυτά που πληκτρολογώ τώρα, στο δικό μου χρόνο. Εγώ γουστάρω τώρα που είμαι μόνη να γράφω και να δημοσιοποιώ. Έτσι. Εσύ γιατί είσαι εδώ. Νιώθεις αυτά που γράφω; Μπήκες για να επαληθεύσεις τις σκέψεις σου ότι γράφω ανοησίες και να μου χαρίσεις έτσι τόσο απλόχερα το χρόνο σου; Μπήκες για να αναγάγεις αυτά που θα διαβάσεις σε γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο και να σιγουρευτείς ότι η γενιά μου βγήκε πολύ ευαισθητούλα και γλυκοτσούτσουνη; Μπήκες γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις πέρα από το να διαβάσεις τέτοια ασήμαντα πράγματα; Σκέψου λίγο πρώτα αυτό. Κι έπειτα, αφού το σκεφτείς, σκέψου και για μένα, κάνε υποθέσεις για το τι σόι άνθρωπος είμαι, πόσα ακριβώς συμπλέγματα και disorders έχω, πες με γκρινιάρα, πες ότι δεν είμαι παρά ένα κομμάτι της σύγχρονης πλέμπας. Άφησε βρε τη φαντασία σου ελεύθερη. Όλες οι σκέψεις που θα κάνεις για μένα είναι ανούσιες και α-νοητες.
