Η θεώρηση περί σταθερής απόστασης των μορίων των διαφορετικών πραγμάτων, που μας αφαιρεί τη δυνατότητα να αγγίξουμε πραγματικά κάτι, να αγγίξουμε την ουσία του, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί υλιστικά. Ζώντας σε παραπάνω από έναν κόσμους ταυτόχρονα, κατανοώντας την απειρότητα της στιγμής, συνειδητοποιώντας την αιωνιότητα του δευτερολέπτου που αποτελείται από άπειρα κλάσματα, αμφισβητώντας την ισχύ και τη σταθερότητα του χώρου, ανακαλύπτοντας ακόμη και υλιστικά την αιώνια ζωή (που βασίζεται στο θάνατο και την αναγέννηση) της σάρκας κι ακόμη τη σχέση όλων των όντων που πηγάζει από αυτή την αιώνια ζωή – τότε συνειδητοποιείς βαθιά την Απόσταση: ποια είναι, πόση είναι, κι αν όντως είναι. Το άγγιγμα μπορεί να είναι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, πιο θαυμαστό απ' ό,τι φαίνεται. Το άγγιγμα των ζωών, των σωμάτων, των στιγμών, των τοποθεσιών, μπορεί να είναι τόσο στενό που αυτά να συμπυκνώνονται σε Ζωή, Ύλη, Χρόνο, Χώρο – κι όλα αυτά πάλι μαζί σε Ένα.