Όχι, ούτε φτερά, ούτε όνειρα, ούτε γαλάζιο του ουρανού, ούτε ο άνεμος. Αν είμαστε τυχερά θα μείνουμε σε τούτο τον κήπο να βλέπουμε πράσινες εικόνες από πεθαμένη μοναξιά και να περπατάμε με κλειστά τα μάτια πάνω στην οριακή γραμμή του χτες με το αύριο. Θα κοιταζόμαστε μέσα στο νερό και θα βλέπουμε το είδωλο του έρωτα του Ήλιου. Δε θα υπάρχει αρχή και τέλος ή λογικές χρονικές αλληλουχίες, μόνο ανάμνηση και προσδοκία. Κι ο μόνιμος νευρόπονος στο στήθος να θυμίζει την πτώση.

Αλλιώς θα καούμε στο τσιμέντο και θα πίνουμε πεθαμένο λικέρ για να ξεχάσουμε. Θα περπατάμε καθημερινά χιλιόμετρα, "περίπατος" θα λέμε, μα κυνηγημένα θα είμαστε. Σαν τίποτα να μην ήταν δικό μας. Σαν η νοσταλγία να είναι μαστίγιο. Σαν να κυνηγάμε τη λησμονιά μεταμφιεσμένη στην ευτυχία. Σαν το τώρα να μην είναι τίποτα παρά αγώνας για το αύριο στο όνομα του χτες. Κι ο μόνιμος νευρόπονος στο στήθος να θυμίζει την πτώση. Αλλά εκεί τουλάχιστον δε θα υπάρχουν αντανακλάσεις πάνω στο νερό και...

Και θα είμαστε κάτι περισσότερο από κανονικά. Θα είμαστε πλέον ασφαλή.

























Ναι, μου λείπεις.