Πόσο μακριά είναι τα άστρα απόψε;
Πόσο μακριά είναι τα άστρα πάντα;

Είμαι μια σταθερή ασταθής κι όσο φοβάμαι τον εαυτό μου τόσο μπορώ να είμαι σίγουρη μόνο γι' αυτόν.

Θέλω όταν βρίσκομαι εγώ να υπάρχω μόνο εγώ και να έχω σημασία μόνο εγώ κι ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μου τώρα είναι τα άστρα και ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής μου πάντα είναι το παρελθόν, το βίωμα, η απόλαυση του τότε που είναι πάντα απόλαυση.

Η ακραία ηθική που περιφρονώ είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια που μπορεί να μου προσφέρει κάποιος, κι ας μη θέλω να το παραδέχομαι το εκτιμώ.

Δε γίνεται να δίνεσαι σαν να μην υπάρχουν αστέρια που περιμένουν, αν και τα αστέρια ποτέ δεν περιμένουν, μόνο δέχονται. Δε γίνεται να κρατάς χέρι στο χέρι σου που έχει περάσει από σταθμούς του ηλιακού συστήματος μέχρι να φτάσει σε τούτο το σταθμό.

Η μοναξιά είναι μια ασφάλεια ανασφάλειας. Το ίδιο και το επίτηδες ό,τι να 'ναι παραμιλητό.

"Ποτέ μέχρι". Όλο το λέω κι όλο το αναιρώ.

Πόσο μακριά είναι τα άστρα; Ή πόσο εφήμερα; - επειδή δεν υπάρχει η αλήθεια που χρειάζομαι, μόνο υποκατάστατο με υψηλότερη και ουσιαστικότερη αξία.