..."Ψάχνω για φίλους. Τι θα πει <εξημερωμένη>;"
"Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό" είπε η αλεπού. "Θα πει <να κάνεις δεσμούς>..."
"Να κάνεις δεσμούς;"
"Ασφαλώς" είπε η αλεπού. "Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..."
"Αρχίζω να καταλαβαίνω" είπε ο μικρός πρίγκιπας. "Υπάρχει κάποιο λουλούδι... νομίζω ότι μ' έχει εξημερώσει..."
"Δεν αποκλείεται" είπε η αλεπού. "Βλέπει κανείς σ' αυτή τη Γη τόσα και τόσα..."
"Α, μα δεν είναι στη Γη!" είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε να παραξενεύεται:
"Σε άλλον πλανήτη;"
"Ναι".
"Υπάρχουν κυνηγοί στον πλανήτη αυτό;"
"Όχι".
"Ενδιαφέρον αυτό! Κότες;"
"Ούτε".
"Τίποτα δεν είναι τέλειο" αναστέναξε η αλεπού.
Η αλεπού όμως ξανάπιασε την αρχική της σκέψη:
"Η ζωή είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ' όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν να χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με καλούν έξω από τη γη, σαν να 'ναι μουσική. Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι δε μου χρειάζεται. Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα. Κρίμα, ε! Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ' εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγαπάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα".
Η αλεπού σώπασε και κοίταξε κάμποση ώρα το μικρό πρίγκιπα.
"Σε παρακαλώ... εξημέρωσέ με!" είπε.
"Θα το 'θελα πολύ" απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, "αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά".
"Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις" είπε η αλεπού. "Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο εξημέρωσέ με!"
"Τι πρέπει να κάνω;" είπε ο μικρός πρίγκιπας.
"Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή" απάντησε η αλεπού. "Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθεσαι και λιγάκι πιο κοντά..."
Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.
"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η αλεπού. "Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να 'ναι, ποτέ δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου 'χω ανοίξει την καρδιά μου... Χρειάζεται τελετουργία".
"Τι θα πει <τελετουργία>;" είπε ο μικρός πρίγκιπας.
"Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί" είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη είναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ως το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να 'ναι, όλες οι μέρες θα 'ταν ίδιες, κι εγώ δε θα 'χα ανάπαυλα ούτε στιγμή".
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Και όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:
"Αχ!" είπε η αλεπού "Θα κλάψω".
"Εσύ φταις" είπε ο μικρός πρίγκιπας, "εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω..."
"Και βέβαια" είπε η αλεπού.
"Όμως θα κλαις!" είπε ο μικρός πρίγκιπας.
"Και βέβαια" είπε η αλεπού.
"Επομένως δεν κέρδισες τίποτα!"
"Κέρδισα" είπε η αλεπού, "κέρδισα το χρώμα του σταριού!"
