Ένα καληνύχτα σε 'μένα που είμαι πάντα διαφορετική και πάντα η ίδια. Αλλάζουν η έμπνευση, η ελπίδα και ο φόβος, οι αναμνήσεις, η μέθη, το γέλιο, το κλάμα, το χάσμα, η πλάνη, η ανοησία μου. Το πλησίασμα.
Η ανικανότητα για ένωση. Βλέπεις τη φωτογραφία του παραδεισένιου τοπίου, είναι όμορφο, είναι μακριά και θέλεις να πλησιάσεις. Πιο κοντά, λίγο πιο κοντά. Τώρα βλέπεις το τοπίο από μια απόσταση λίγων μέτρων, είναι πανέμορφο, βλέπεις χρώματα, κίνηση, ζωή, είναι μακριά και θέλεις να πλησιάσεις. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα πιο κοντά. Ένα μέτρο πιο κοντά, δύο, κι άλλο ένα, κι άλλο. Και μετά μέσα στον κήπο, κάθεσαι στο χορτάρι, σε χαϊδεύει ο ήλιος, σε φυσάει ο άνεμος, αγγίζεις τα χρώματα. Και θέλεις να πλησιάσεις. Τι είναι αυτό; Πώς να πλησιάσεις, πώς γίνεται να θέλεις ακόμη να πλησιάσεις; Θέλεις να ενωθείς; Το πλησίασμα είναι λίγο; Πώς επιτυγχάνεται η ένωση; Επιτυγχάνεται; Είναι δυνατή η ένωση με μια εικόνα; Ένα τοπίο; Μια επιθυμία; Ένα ηλιοβασίλεμα; Τη θάλασσα; Είναι δυνατή η ένωση με έναν άνθρωπο; Δεν ξέρω τίποτα πέρα από την απόλαυση του κοντινότερου πλησιάσματος. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.
Όπως για παράδειγμα, ποιος ξέρει αν όλα είναι τόσο καλομελετημένα, σχεδιασμένα και μοιραία όσο φαίνονται... ή αν απλούστατα είναι τόσο χαοτικά τυχαία που δεν το χωράει ο ανθρώπινος αιτιοκρατικός νους.
