Πόσο εύκολο είναι να γυρίσει πίσω ο χρόνος; Εγωκεντρικά ανόητα πλάσματα που θέλουμε να παραβούμε τους συμπαντικούς νόμους για να ικανοποιήσουμε τις ασήμαντες προσωπικές μας επιθυμίες. Εγώ να ήξερες πόσο θα ήθελα να εγκαταλείψω τα πάντα και να αποσυρθώ σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη-φάντασμα για να αφιερωθώ στο διαλογισμό, μέσα σε ένα άδειο νεκρό διαμέρισμα. Το νιώθω τόσο έντονα που με ξεπερνά: κάποτε ήμουν κάτι άλλο, κάτι καλύτερο από το τιποτένιο άδειο αντικείμενο που είμαι τώρα. Γινόμαστε αυτό που είμαστε. Οτιδήποτε πολλαπλασιάζεται με το μηδέν, έχει αποτέλεσμα μηδέν. Κάποτε όμως, κάποτε... Ίσως απλά πρόκειται για μια μυθοποιημένη φάση ζωής εμπλουτισμένη με φανταστικά ιδανικά στοιχεία. Η ιδέα του χαμένου παραδείσου είναι χαραγμένη στο πετσί μας. Όλοι μας είμαστε έκπτωτοι άγγελοι, χωρίς αρκετή δύναμη ή κουράγιο ώστε να γίνουμε δαίμονες. Καταραμένοι να εφευρίσκουμε νοήματα για να συνεχίσουμε το μοναχικό μας δρόμο, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Μόνοι. Μόνη. Ψάχνοντας απεγνωσμένα μια αγκαλιά για να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Και το άδειο τίποτα να μεγαλώνει, όσο μικραίνει η αναλογία της ζωής που μου απομένει. Ευτυχώς που ξέρουμε την τέχνη του να εφευρίσκεις νοήματα. Και την έχουμε κάνει επιστήμη. Όλα φαίνονται νορμάλ, όλα φαίνονται οκ. Βιβλία, μουσική, στόχοι, γέλια, σαββατόβραδα, έρωτες, οικογένεια, και οτιδήποτε άλλο επιλέγει ο καθένας για να γεμίσει την προσωπική του ιστορία και να είναι λειτουργικός. Κάτι λένε για τη σχέση ενός πολιτισμού που καταρρέει και την έξαρση της αμφισβήτησης του νοήματος, αλλά δε θυμάμαι τι. Συμπέρασμα: οι παραδοχές μου μόνο μπορούν να με σώσουν.
Εγώ όταν (δεν) είμαι εγώ
