Ευτυχώς που με έχει υιοθετήσει ο Κ. Δε θα άντεχα να ζω με τον φυσικό μου πατέρα ούτε κατά διάνοια. Σήμερα ήρθε να χαλάσει την ηρεμία και την εφήμερη ισορροπία μου. Γιατί, λέει, δεν του σήκωνα το τηλέφωνο, πώς έχω γίνει έτσι, πώς έκανα έτσι τα μαλλιά μου. Δύο λέξεις έλεγα εγώ συνέχεια: τελεία, παύλα. Τουλάχιστον, σαν καλός παραδοσιακός θείος έφερε μια σακούλα με γλυκά. Λεφτά δε μου έδωσε, αλλά το παραβλέπω.
Η σημερινή μέρα είναι κάτι παραπάνω από όμορφη. Είναι απολαυστική. Με ολοκληρώνει. Θα πω αυτά που μπορώ να πω και δε θα πω αυτά που δεν πρέπει. Θα πω για τη ζεστασιά, το φως του ήλιου, το χάδι του ανέμου στο πρόσωπό μου, στο λαιμό μου, στα δάχτυλά μου, τα δέντρα, το γαλάζιο του ουρανού. Σήμερα θα αγοράσουμε παγωτό με τον Κ. και θα πάμε βόλτα στην παραλία. Κι εγώ θα σκέφτομαι κάτι που δε θα 'πρεπε κανονικά να σκέφτομαι, αλλά μια τέτοια μέρα μπορεί το μυαλό να μην πάει στην ομορφιά; Νιώθω ελεύθερη. Ολοκληρωμένη. Είχα καιρό να νιώσω έτσι.
Το βράδυ μάλλον θα κάνουν πρόβα τα παιδιά. Να πω την αλήθεια; Θα την πω. Δε νιώθω και τόση ανυπομονησία να πάω. Είμαι στο δικό μου κόσμο σήμερα και δε βιάζομαι καθόλου να φύγω. Άσε που αυτή η ολοκλήρωση μου προκαλεί μια ανάγκη για μοναχικότητα και απόλαυση του εαυτού μου. Η κοινωνικότητά μου είναι πεσμένη στο 0, και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει να ανοίξω το στόμα μου και να πω πράγματα που δεν έχω ανάγκη να πω, το στομάχι μου σφίγγεται. Αν η τύχη μου χαμογελάσει σήμερα, τότε κάτι περίεργο θα συμβαίνει γιατί δεν είναι λογικό να είμαι τόσο τυχερή όλη την ώρα. Αν και δε νομίζω ότι μεταξύ των ανθρώπων και μέσα στις σχέσεις ισχύει η έννοια της τύχης. Εκεί δεν υπάρχει τύχη, μόνο επιλογές.
